Een warm welkom (2008)
Ik weet nog goed hoe de weekenden waren in onze verkeringstijd. We brachten ze altijd samen door bij onze ouders. Mooie dagen waren dat, met weinig verantwoordelijkheden en zeeën van tijd voor elkaar. Tenminste, zo voelde het op vrijdagavond, als het weekend nog maar net begon. Maar op zondagmiddag voelde ik me vaak al een beetje bedrukt. Want ja, dan was het toch al bijna avond. En zondagavond betekende maar één ding: afscheid nemen voor een hele week.
Afscheid nemen, daar was ik dus niet zo goed in. Ik klemde me altijd zo lang mogelijk aan hem vast. En als ik hem dan toch moest laten gaan, zwaaide ik hem met tranen in mijn ogen uit. De week die voor ons lag leek me op dat moment onmogelijk lang.
En vijf dagen later was het dan weer zover. Dan zat ik weer in de trein, terug naar mijn lief. Hij stond steevast al op het perron te wachten en tuurde in elke wagon of hij mij kon ontdekken. Maar ik zag hem altijd het eerst en liep dan zo snel als ik kon naar hem toe. En dan die lach op zijn gezicht als hij mij in het oog kreeg... Zijn warme begroeting hield voor mij de belofte in van weer zo'n heerlijk weekend samen.
Hoe hartverwarmend is dat, als iemand je zo het gevoel geeft dat je welkom bent!
Bijspringen
Nu we intussen heel wat jaartjes getrouwd zijn, voel ik me niet vaak meer zoals toen. Ik houd nog steeds niet van afscheid nemen, maar het levert gelukkig niet meer zulke dramatische taferelen op. 
En hoewel ik nog steeds blij ben als hij weer thuiskomt, uit ik dat toch niet meer zo stralend als toen. Nee, ik moet zelfs gaan uitkijken om niet in het andere uiterste te vervallen. De laatste tijd betrap ik mij er regelmatig op dat ik vooral naar zijn komst uitkijk omdat hij dan even kan bijspringen. Mijn begroeting klinkt steeds vaker zo van: 'Hoi! Het eten is bijna klaar hoor, maar zou je nog even...'
Natuurlijk, hij komt thuis als het bij ons spitsuur is. En logisch dat ik blij ben als we dat samen kunnen doen. Maar bij een 'warm welkom' stelt hij zich waarschijnlijk toch wel iets anders voor. Nee, neem dan ons 2-jarige zoontje! Die komt al ruim van tevoren in de keuken vragen: 'Papa thuis?' En als ik zeg dat papa bijna komt, trekt hij vergenoegd zijn schoudertjes op en houdt de deur in de gaten. Gaat die deur dan open en stapt papa binnen, dan slaakt hij een juichkreet en rent op hem af: 'Papaaa!'
Papa is welkom. Niet om wat hij eventueel komt doen, maar gewoon om wie hij is.
Bepalend
Ik las laatst dat in een huwelijk de begroeting en het afscheid immers de belangrijkste momenten van de dag zijn:
'Als man en vrouw na een tijd van afwezigheid elkaar weer ontmoeten – bij het wakker worden, thuiskomen van het werk of na op reis te zijn geweest - dan bepalen de eerste paar minuten hoe de rest van de tijd zal verlopen.'*
Daar zit denk ik heel veel waarheid in. Een warm welkom is immers bevestigend (Je bent geliefd!) en veelbelovend (We gaan ervan genieten dat we weer samen zijn!). Ik denk dus dat het goed is om elkaar wat vaker op deze manier te begroeten:
'Ha, ik ben blij dat je er weer bent!'
* Les en Leslie Parrott: Een sierlijke kroon, huwelijkswijsheid uit Spreuken, Heerenveen: Uitgeverij Barnabas 1998.