Wat je koestert
Teleurstelling
Als hij écht om me gaf, zou hij wel wat vaker thuis zijn.
Als hij écht in me geïnteresseerd was, zou hij wel vragen hoe ik me voel.
Als hij zich écht in me verdiepte, zou hij wel weten wat ik voor mijn verjaardag wil hebben.
Als hij er écht voor me wil zijn, waarom sta ik hier dan wéér in m'n eentje af te wassen?
Als hij me écht zo nodig heeft, waarom vertelt hij me dan nooit wat?
Als hij écht van me houdt, waarom dringt hij dan steeds zo aan op seks?
Zomaar wat gedachten die in een vrouwenhart kunnen opkomen. Want er zijn veel mooie dingen over het huwelijk te zeggen, maar wat kun je je ook teleurgesteld voelen! Als je man zich niet zo betrokken en behulpzaam opstelt als je gedacht had. Als je relatie helemaal niet zo intiem en romantisch is als op dat plaatje in je hoofd. Terwijl je nog zo pijnlijk goed weet hoe je dromen er ooit uit zagen en wat je ervan had willen maken. Al die mooie idealen... ze leken toch zo bereikbaar! Wat moet je doen als het huwelijk je niet lijkt te brengen wat je verwachtte? Wat moet je zeggen? Wat moet je denken?
Paniek
Als hij écht van me houdt, waarom... Wanneer je jezelf regelmatig dit soort vragen stelt, loop je er op den duur compleet in vast. Want ga maar na, kan er op zulke vragen nog een ander antwoord komen dan: Nee, ten diepste houdt hij niet echt van me, geeft hij niet echt om me, is hij niet echt in me geïnteresseerd? En als je eenmaal zover bent gekomen, ligt het punt niet ver waarop je je afvraagt of er eigenlijk nog wel iets goeds is in jullie relatie. Was alles achteraf gezien niet verbeelding en wordt het geen tijd om de conclusies te trekken? Gedachten om bang van te worden!
In hun teleurstelling en angst hebben veel mensen de neiging om overhaast en destructief te handelen. 'Als het dan toch niet goed is - en niet goed komt - dan breek ik het nog liever eigenhandig af!' Je kunt je zo gekwetst voelen, dat je zelf ook alleen nog maar lijkt te kunnen beschadigen. Zo wanhopig zijn, dat je ook de ander al zijn hoop wilt ontnemen. Zo tekort gedaan, dat je ook zelf niet meer geven wilt. Het zijn allemaal schreeuwen om hulp, om raad, om een oplossing. Maar ze zijn zo vernietigend! In paniek worden er makkelijk veel te harde woorden gesproken, ondoordachte stappen gezet, banden definitief doorgesneden.
Verwachtingen
Maar wat kun je ánders doen dan? Hoe kun je rustig overeind blijven, als je zo teleurgesteld bent en als alles zo tegenvalt? Of wou ik soms zeggen dat je alles maar over je heen moet laten komen, niets voor jezelf mag verlangen en nooit een verwijt mag uiten?
Nee! Maar er is ook nog een andere manier om met teleurstellingen om te gaan. Een constructieve manier; eentje die niet afbreekt, maar opbouwt. Toegegeven, het is geen populaire oplossing. Niet eentje die die niets kost, die je gemakkelijk afgaat. Maar wel een duurzame oplossing! Eén waar je echt mee verder kunt, die perspectief biedt en hoop voor de toekomst.
Verwachtingen... ieder mens heeft ze, koestert ze. En wat je koestert, dat houd je graag dicht bij je. Dat wil je het liefst voor jezelf alleen houden. Maar dat is nu net wat je met verwachtingen niet moet doen! Verwachtingen moet je uitspreken, hardop en duidelijk, maar zonder woede en zonder verwijtende toon. Ik verzeker je: dat is niet makkelijk! Dat druist in tegen je gevoelens en tegen je trots ook. Want als je je verwachtingen hardop uitspreekt, dan voelen ze zo pijnlijk naakt, zo onbeschermd tegen opmerkingen en kritiek. Dan kan de ander ze tegenspreken, of, misschien nog erger: zijn eigen verwachtingen er tegenover stellen!
Openhartig
En toch is het heilzaam om open te zijn over wat je van de ander verwacht! Onuitgesproken verwachtingen zuigen een relatie leeg, totdat je niets meer overhoudt dan een kaal omhulsel. Want terwijl je zit te wachten tot je man nu eindelijk eens uit eigen beweging over de brug komt, stop je zélf met investeren in je relatie. "Hij moet nu eerst maar eens wat laten zien!" Maar dat zal hij niet doen, want tegen die stille verwachtingen kan hij nooit op! Je kunt het nu eenmaal nooit winnen van een onzichtbare vijand.
Misschien wil je je man niet vertellen wat je voelt en waarnaar je verlangt, omdat je vindt dat hij dat onderhand zelf moet kunnen bedenken. Maar als jij zwijgt, hoe kan hij het dan ooit goed gaan doen in jouw ogen? Ondertussen zal hij de druk wel gaan voelen, er gespannen onder worden en het gevoel krijgen dat hij op eieren loopt. En dan kun je wachten totdat hij de handdoek in de ring gooit: "Als ik dan toch niet goed genoeg voor haar ben, zal ze me wel liever kwijt dan rijk zijn!" Voor je het weet, sta je als vijanden tegenover elkaar en maak je kapot wat je lief is.
Als het zo moet...
Dus wil je het werk liever niet alleen doen? Dwing jezelf om gewoon te vragen: "Wil je me even helpen?" Verlang je naar zijn aanwezigheid? Zeg gewoon: "Ik mis je de laatste tijd zo, kom je vanavond wat eerder thuis?" Heb je een bepaald cadeau voor jezelf in gedachten? Zorg er tijdig voor dat hij dat weet! Is er iets dat je met hem wilt delen? Wacht niet totdat hij het uit zichzelf merkt, maar vraag hem gewoon of hij even naar je wil luisteren. En is er meer nodig, voordat ook jij zin in seks hebt? Vertel hem dan uit jezelf wat dat is; leg je hart maar voor hem open.
En nee, natuurlijk is het niet altijd leuk als het zo moet. Het zou veel fijner zijn als dingen meer vanzelf goed gingen! Maar zulke ideaalplaatjes kun je beter uit je hoofd zetten, als je zo intensief met iemand samen leeft. Je man is immers ook maar een mens. Naast al zijn mooie eigenschappen heeft hij ook zijn fouten en tekortkomingen. En dat kunnen heel hardnekkige dingen zijn, die ook niet ineens verdwijnen als je ze benoemt. Maar wie heeft dat niet, inclusief jijzelf? Hoe vaak beantwoord jij niet aan zijn verwachtingen? Sterker nog: hoe vaak voldoe je niet eens aan je eigen verwachtingen? Voor mezelf weet ik het antwoord wel: ik stel mezelf zo vaak teleur! Daarom: geef wrok geen kans om voet aan de grond te krijgen. Spreek je verwachtingen dus eerlijk uit. En, net zo belangrijk: praat er samen over!
Gesprek
In een openhartig gesprek kun je uitspreken wat je dwars zit. "Ik verwachtte ..., maar ..." of "Ik ben zo teleurgesteld over ..." Het is veel fijner om dat hardop te zeggen, dan om het voor je te houden en in stilte je conclusies te trekken. En het grote voordeel is, dat je man nu de kans heeft om erop te reageren. Tegen onuitgesproken verwachtingen en stille verwijten kan hij zich niet verdedigen, maar nu kan hij met je meedenken en zijn eigen visie geven. En het mooie is: omdat jij je niet aanvallend opstelt, hoeft hij zich ook helemaal niet te verdedigen! Geen oorlogsverklaring dus, maar een vredesbespreking!
Probeer er samen achter komen waar jouw verwachtingen vandaan komen. En of ze wellicht terecht zijn, of dat ze toch te hoog gespannen zijn. Probeer ook te achterhalen waaróm je man bepaalde dingen doet of nalaat. Misschien heeft ook hij bepaalde verwachtingen en kun je die als reden aanwijzen. Maar het zou bijvoorbeeld ook kunnen dat hij sommige dingen doet zoals zijn vader het altijd deed. Of misschien vindt hij iets heel moeilijk en heeft hij op dat punt jouw aanmoediging nodig. En je hebt ook nog kans dat iets gewoon een blinde vlek blijkt te zijn: helemaal niet verkeerd bedoeld, maar gewoon nooit aan gedacht...
Geduld
Maar wat als je dat al heel vaak geprobeerd hebt? Als je al zo vaak om hulp hebt gevraagd? Zo vaak verteld hebt hoe erg het is om steeds alleen te zitten? Als je moe wordt van het uitleggen wat je nodig hebt? En als gesprekken nu eens niet helpen, niets uitwerken? Wat doe je dan? Geef dan alsjeblieft de moed niet op! Als het echt heel belangrijk voor je is, blijf er dan onbevangen om vragen, blijf geduldig uitleggen. Net zoals je zelf ook graag wilt dat je man geduld met jou heeft en je niet hard valt om de dingen waar je tekort in schiet. Maar stel te hoge verwachtingen bij en verwijder alle onbereikbare idealen uit je hoofd. Die zijn namelijk als vergif voor een bloeiende plant: ze doden de tere bloemen, knakken de dragende takken en knijpen de voedende wortel af.
Koester geen verwachtingen, koester je man! Zie hoe kostbaar hij is en doe er alles aan om hem dicht bij te te houden. In het belang van jullie huwelijk, in het belang van jullie alletwee: Richt je op hem en op wat je voor hém kunt betekenen. En ja, daar past ook bij dat je hem helpt om een goede man voor jou te zijn. Ook al vraagt dat misschien van je dat je je trots opzij zet en uitspreekt wat je liever voor je houdt. En blijf vooral kijken naar wat hij je allemaal wél geeft. Naar wat hij allemaal wél uit zichzelf doet. En heb oog voor zijn bereidwilligheid, want heus, heel veel mannen hadden wel ik weet niet wat voor hun vrouw willen doen... als ze maar geweten hadden dat ze dat zo graag wilde!
EchtVerbonden