Accu (2016)
Het is weer donderdagmorgen: mijn schrijfochtend. Dat is echt een moment in de week waar ik naar uitkijk. En het voelt ook een beetje als beloning voor de minder leuke klusjes op mijn takenlijstje. Op donderdag trek ik iets comfortabels aan, zet ik een muziekje op en steek ik wat kaarsjes aan. Ik haal mijn laptop tevoorschijn en nestel me met een grote kop thee op de bank. Lekker mijn hoofd leegschrijven. Met taal knutselen, iets moois maken. Mijn accu weer opladen. Op donderdag ben ik in mijn element.
Ik druk op de aan-knop van m'n laptop. Er knippert een blauw lichtje, maar verder gebeurt er niks. Ook de volgende drie pogingen zijn tevergeefs. Ik zucht even, maar okee, goed dan. Ik kruip achter de bank en wurm daar de stekker in het stopcontact. Nog maar eens een druk op de knop: weer niks. Ik blijf geduldig. Na een paar seconden probeer ik het nog eens. En nog eens. 'Kan een accu zó leeg zijn dat hij niet meteen opstart als je de stekker erin doet?' vraag ik aan mijn man. 'Ja hoor, dat kan best', antwoordt die vanachter zijn eigen laptop. 'Nou zeg, wat een wrokkige reactie van zo'n apparaat!' Het is eruit voor ik het doorheb.
Mijn man schiet in de lach. 'Daar moet je echt vrouw voor zijn hè. Om het meteen in de relatiesfeer te trekken. Dat doe je bij mij ook.' Oeps! Ja, hij heeft gelijk. Ik zie meteen weer voor me hoe ik een paar dagen geleden aan hem zat te trekken:
Ik: Is er iets?
Hij: Nee hoor.
– Is er echt niets?
– Nee hoor, wat zou er moeten zijn?
– Ben je niet boos op mij ofzo?
– Nee joh, hoezo dan?
– Nou, je bent zo stil en je kijkt zo strak voor je uit.
– Ik zit gewoon even uit te puffen, dat mag toch wel?
Dit is iets wat vaker terugkomt. Als hij iets stiller is dan anders, wat minder opgewekt kijkt of zich een beetje terugtrekt, dan trek ik maar één conclusie. Het ligt aan mij. Bij de kinderen doe ik dat trouwens ook. En nu ik er even over nadenk: bij de buren ook. En bij de moeders op het schoolplein, bij mijn werkgever en bij die lieve vriendin. Het ligt gewoon altijd aan mij.
Nee dus. Zijn accu was gewoon leeg. Dat heb je soms. Dat mensen moe zijn, het gewoon even zat zijn, tijd nodig hebben om bij te komen. En het gekke is: dat zou ik toch moeten begrijpen. Ik die zo introvert ben als wat, snel overprikkeld en uitgeput. En die dan helemaal in haar bezigheden kan verdwijnen. Of op de wc. En nee, dan ben ik ook niet verdrietig, gekwetst, of wrokkig.
Niet meer doen dus, meteen denken dat het aan mij ligt.
Voortaan check ik eerst iets anders: Is zijn accu soms leeg?
En mijn laptop?
Ha, dat lag dus wél aan mij!
De stekker zat er niet goed in...